Hoogteverschillen

Barnes, Julian

Barnes, Julian. [Translated by Vlek, Ronald]. Hoogteverschillen. (Original Title: Levels of Life). Humo / Atlas Contact, 2014. 93 pages. Volumes: 1 volume. Series: Humo’s zomerliefdes. Fourth Edition. 12 cm. x 20 cm.
Condition: Fine. Softcover. Perfect binding.

SUMMARY:
Het sublieme ‘Hoogteverschillen’ van Julian Barnes is een liefdesverhaal, dat van hemzelf en Pat Kavanagh. Zij overleed vijf jaar geleden, zevenendertig dagen nadat een hersentumor was vastgesteld. Details over hun relatie geeft Barnes niet, hij noemt niet eens haar naam, maar de essentie staat er: ‘We zijn dertig jaar samen geweest. Ik was tweeëndertig toen we elkaar leerden kennen, tweeënzestig toen ze stierf. Het hart van mijn leven, het leven van mijn hart.’
Every love story is a potential grief story, weet Barnes, en het liefdespaar dat hoog klimt, kan hard vallen. Zo hard als één van de eerste ballonvaarders in augustus 1786: ‘Door de klap verdwenen zijn benen tot aan zijn knieën in een bloemperk en werden al zijn inwendige organen uiteengereten en uit zijn lichaam geperst.’
‘Hoogteverschillen’ hoort tot de zonderlingste liefdesverhalen ooit geschreven: het is tegelijk herinnering, verhaal, essay. Een kort, direct relaas over het verlies van zijn vrouw en zijn pogingen om dat te verwerken (een ‘verdrietwerker’ is hij nu) weet Barnes te koppelen aan een geschiedenis van de ballonvaart en de luchtfotografie, met een hoofdrol voor fotograaf Nadar, en een verzonnen liefde tussen de Britse soldaat Fred Burnaby en de Franse actrice Sarah Bernhardt. Uitpuzzelen hoe het allemaal samenhangt, is één van de genoegens bij het lezen, het duidelijkst is dat de ballongeschiedenis een metaforenarsenaal levert voor het liefdesverhaal.
Barnes zet zich over zijn zelfmoordplannen (‘een warm bad, een glas wijn naast de kranen, en een vlijmscherp Japans trancheermes’) heen, maar ontkent daarmee de orkaankracht van het verdriet niet. Het gaat niet over: als liefde kan groeien, waarom verdriet dan ook niet? ‘Misschien maakt verdriet, dat alle patronen kapotmaakt, nog wel meer kapot: het geloof dat er ook maar ergens een patroon bestaat. Maar we kunnen zonder een dergelijk geloof, denk ik, niet overleven. Dus moet ieder van ons doen alsof hij een patroon ontdekt, of herordent.’ Na de smak die hij kreeg, toen hij tot aan zijn knieën in een bloemperk zat, is de schrijver Barnes weer opgestaan, heeft hij al tikkend de illusie van een patroon weten te weven. Dat is zijn redding, en ons geluk.
‘Hoogteverschillen’ is een beklijvende beschrijving van het landschap van het verlies, met daarin de auteur: een meeuw met een onuitwisbare olievlek..